بحران جدید در کارائیب
از منظر حقوق بین‌الملل، این بحران پرسش‌های جدی درباره مشروعیت اقدامات واشنگتن و مرز باریک میان «عملیات ضدقاچاق» و «تهدید به زور علیه یک دولت مستقل» ایجاد می‌کند. حضور نظامی آمریکا در آب‌های بین‌المللی و کنار مرزهای ونزوئلا، حتی اگر رسما با ماموریت ضدقاچاق توجیه شود، می‌تواند به عنوان مقدمه‌ای برای فشار نظامی یا تغییر رفتار دولت مادورو تلقی شود و بدین ترتیب، خطر تخطی از اصول بنیادین منشور ملل متحد افزایش می‌یابد. به لحاظ ژئوپلیتیکی، این تحرکات نشان می‌دهد که واشنگتن چگونه قادر است از ابزار نظامی برای بازتعریف فضای امنیتی در حیاط خلوت خود استفاده کند و هم‌زمان پیامدهای آن فراتر از مرزهای ونزوئلاست.
تحولات اخیر در آمریکای لاتین، به‌ویژه اعزام ناوشکن‌های آمریکایی و استقرار هزاران نیروی نظامی در نزدیکی ونزوئلا، نقطه عطفی در تنش‌های دیرینه واشنگتن- کاراکاس ایجاد کرده است. این تحرکات که با عنوان رسمی «مبارزه با کارتل‌های مواد مخدر» معرفی شده، در عمل بازتابی گسترده‌تر دارد و نه‌تنها دولت مادورو را به بسیج نیروهای داخلی و اتخاذ مواضع تهاجمی واداشته، بلکه موجی از واکنش‌های دیپلماتیک بین‌المللی را نیز به همراه داشته است.
پیرو این نکته، در حالی که ترامپ مدعی است با دستور حمله به یک کشتی در آب‌های کارائیب به ظن قاچاق مواد مخدر، پیامی هشدارآمیز به مادورو و «قاچاقچیان» داده، رئیس پنتاگون تاکید کرد این اقدام پایان ماجرا نیست، بلکه آغاز مرحله‌ای تازه است. مارکو روبیو، وزیر خارجه آمریکا، نیز از حمله به آنچه کارتل‌های ونزوئلا خواند، دفاع کرد و وعده داد واشنگتن دیگر منفعل نخواهد بود. او هشدار داد کارتل‌ها با قاچاق مواد، سلاح و پهپاد «تهدیدی جدی» برای امنیت جهانی‌اند. سی‌ان‌ان هم فاش کرد واشنگتن سناریوی حملات به داخل خاک ونزوئلا را بررسی می‌کند.
